Lęki nocne są zaburzeniem snu zaliczanym do parasomnii. Lęki nocne charakteryzują się skrajnym przerażeniem oraz czasową niezdolnością odzyskania pełnej świadomości. Zaburzenie występuje zazwyczaj niedługo po zaśnięciu, w czwartym stadium fazy snu głębokiego. Objawy są bardzo dobrze zobrazowane w horrorach, przez sceny okazujące budzenia się z koszmaru.
Chory najczęściej siada na łóżku, rzadziej wstaje z łóżka, krzycząc lub jęcząc z przerażenia. Mimo otwartych oczu nie występuje pełna świadomość i często nie udaje się go obudzić. Po ataku trwającym zazwyczaj od kilku sekund do kilkunastu minut, chory spokojnie zasypia. W takim przypadku psychoterapia jest bardzo trudna ponieważ pacjent najczęściej nie pamięta później ataku. Lęki nocne różnią się od innego koszmarów sennych, innego typu parasomnii, pod kilkoma względami. Po pierwsze, w przypadku lęków nocnych chory nie budzi się w pełni, a jego pełne obudzenie często jest niemożliwe. Po drugie, chory reaguje negatywnie na dotyk fizyczny odpychając osobę próbującą go uspokoić. Po trzecie chory zazwyczaj nie pamięta przebiegu zajścia. Po czwarte, lęki nocne występują w fazie snu płytkiego, natomiast koszmary senne w fazie snu głębokiego. Uważa się, że zaburzenie to jest zaburzeniem snu pokrewnym z somnambulizmem, czyli lunatykowaniem. Zaburzenie występuje najczęściej u dzieci, w przedziale wiekowym od pół roku do 12 lat. Psychoterapia jest więc zadaniem dla psychologa dziecięcego, lub rozwojowego. Według różnych szacunków zdarza się u od 1% do 6% dzieci, niezależnie od rasy i płci. Jest to więc poważne zaburzenie, dotykające osoby z najdelikatniejsza psychiką, czyli dzieci.